Wymiary: 136x80 mm ; Na fotografii żołnierze 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich. ; 14 Pułk Ułanów Jazłowieckich – oddział kawalerii Wojska Polskiego II RP stacjonujący we Lwowie. Początki pułku sięgają jeszcze 1918 roku, kiedy to w rumuńskiej miejscowości Ungheni utworzono szwadron złożony z byłych polskich żołnierzy służących w armii rosyjskiej. Wobec braku możliwości połączenia się z II Korpusem Polskim, szwadron dołączył do rosyjskiej Armii Ochotniczej i razem z „białymi” walczył przeciwko bolszewikom na terenach Kubania, Odessy i Besarabii. 15 czerwca 1919 roku w okolicach Śniatynia pułk ułanów przekroczył granicę Polski rozpoczynając działania przeciwko Ukraińcom. Swoją nazwę pułk zawdzięcza stoczeniu bohaterskiego boju z przeważającymi siłami ukraińskimi pod Jazłowcem (11 lipca – 13 lipca 1919 roku), który uniemożliwił Ukraińcom zaatakowanie miejscowego klasztoru Zgromadzenia Sióstr Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny (Siostry Niepokalanki). Po tym wydarzeniu wychowanki Sióstr Niepokalanek z Jazłowca w dowodzie wdzięczności ufundowały pułkowi sztandar. Po wyparciu Ukraińców za linię Zbruczu oddział relokował się na Wołyń. W sierpniu 1919 roku otrzymał numer „14” a jego dowódcą został mjr Jarzy Bardziński. Pułk czynnie walczył w wojnie polsko-bolszewickiej biorąc udział m.in. w zagonie na Koziatyń, wyprawie kijowskiej czy bitwie pod Komarowem. Podczas decydującego natarcia Armii Czerwonej, 14 sierpnia 1920 roku pułk stoczył zwycięski, aczkolwiek krwawy bój z 45 Dywizją Strzelców pod Niestanicami. Pomimo wielu zabitych i rannych, męstwo żołnierzy 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich zostało docenione – Krzyż Virtuti Militari V klasy otrzymało 83, Krzyż Walecznych – 239 żołnierzy, a Józef Piłsudski osobiście 20 marca 1921 roku odznaczył sztandar pułku orderem Virtuti Militari V klasy. Przez okres dwudziestolecia międzywojennego pułk stacjonował w koszarach przy ul. Łyczakowskiej 76 we Lwowie i posiadała swoje święto: 8 grudnia (święto NMP Jazłowieckiej) do 1926 roku i 11 lipca od 1926 roku (data początku bitwy jazłowieckiej). Podczas kampanii wrześniowej 14 Pułk Ułanów Jazłowieckich walczył w ramach Podolskiej Brygady Kawalerii w szeregach Armii „Łódź” oraz Armii „Poznań”. Po porażce w bitwie nad Bzurą i wyrwaniu się z niemieckiego okrążenia, pułk ruszył na odsiecz obleganej Warszawie. 19 września 1939 roku napotykając oddziały niemieckie, 14 Pułk Ułanów Jazłowieckich przeprowadził zwycięską szarżę po Wólką Węglową uznawaną za ostatnią w dziejach jazdy polskiej wykonaną z udziałem całego pułku kawalerii. Bohaterska szarża odbiła się szerokim echem po Europie, głównie za sprawą włoskiego korespondenta wojennego Mario Appeliusa, który był naocznym świadkiem tego wydarzenia. Zdziesiątkowany seriami z niemieckich karabinów maszynowych pułk dotarł do stolicy, która skapitulowała 28 września 1939 roku. Po klęsce kampanii wrześniowej pułk został sformowany w 1940 roku w ramach Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, które po kapitulacji Francji zostały przeniesione do Wielkiej Brytanii, gdzie istniały do 1947 roku. W 1944 roku 14 Pułk Ułanów Jazłowieckich w liczbie ok. 100 żołnierzy odtworzono w ramach Armii Krajowej, powierzając mu zadanie ochrony polskiej ludności przed czystkami etnicznymi Ukraińskiej Powstańczej Armii. Pułk został rozwiązany w 1945 roku.
oai:sanockabibliotekacyfrowa.pl:3700
Jan 28, 2022
Nov 24, 2021
47
https://sanockabibliotekacyfrowa.pl/publication/3827
Edition name | Date |
---|---|
155. Rozdawanie nagród. Konkurs 14 p.uł. Lwów, 19 VI 1925 | Jan 28, 2022 |